Eίσαι ο Joaquin Phoenix και η καριέρα σου, αν δεν έχει πάρει ήδη τον κατήφορο, τουλάχιστον είναι στάσιμη, με ποιόν σκηνοθέτη στο Hollywood θα λαχταρούσες να συνεργαστείς; Αν αφήσουμε στην άκρη τα ιερά τέρατα τύπου Scorsese (που για να πρωταγωνιστήσεις σε ταινία του πρέπει το μικρό σου όνομα να αρχίζει από L και το επίθετό σου να είναι Di Caprio… ), Spielberg (που θα πρέπει πρώτα να περάσεις από 3-4 castings σε Twentieth Century Fox, DreamWorks Pictures, και Amblin Entertainment, και μετά να σε δει η γυναίκα του, ένας μπατζανάκης και τρεις συννυφάδες), Cameron (που το’ χει ρίξει στα ντοκιμαντέρ) και Allen, Eastwood, και Lynch (που και οι τρεις, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, κάνουν πολύ “προσωπικές” ταινίες), τότε ποιοί μας μένουν;
Οι αδερφοί Coen (ο Joel δηλαδή), θα ήταν μια καλή επιλογή, αλλά μπορεί να πέσεις σε κανένα Ladykillers και να πας άκλαυτος…
Ο Scott που έχει τα βίτσια του Scorsese απλά αλλάζει το όνομα (θα πρέπει να αρχίζει από R και να τελειώνει σε Crowe)…
Ο Cronenberg και ο Stone που έχουν πάρει τον κατήφορο, ο Tarantino που κάνει σταθερά καλές ταινίες οι οποίες όμως δεν αναδεικνύουν τους ηθοποιούς του, ούτε πάνε και συχνά για Όσκαρ, ο Aronofsky που έχει μόνο μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στην καριέρα του (και μάλιστα για την χειρότερη από τις 5 ταινίες του – ναι εμένα μου άρεσε το The Fountain περισσότερο από το Black Swan ), ο Nolan που θα ήταν μια καλή περίπτωση όμως υπάρχει ο κίνδυνος να σε ντύσει με κάνα κουστούμι της Marvel και να μη ξέρει κανείς ούτε την φάτσα σου), ο Fincher που είναι μια ακόμα καλύτερη περίπτωση με 8 από τις 9 ταινίες του να είναι (πολύ) άνω του μετρίου, άλλα έχει καταφέρει να μαζέψει μόνο 2 υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Ποιός είναι αυτός λοιπόν που έχει κάνει 6 ταινίες, η μία καλύτερη από την άλλη και έχει καταφέρει να προταθεί 5 φορές ο ίδιος για Όσκαρ και οι ταινίες του αναδεικνύουν τους πρωταγωνιστές του, όπως έγινε στην τελευταία του (πριν το The Master) ταινία There Will Be Blood με τον Daniel Day-Lewis να το “ξανασηκώνει” 20 σχεδόν χρόνια μετά το My Left Foot, και τους Tom Cruise, Burt Reynolds (στην μοναδική του υποψηφιότητα την εποχή που η καριέρα του είχε ήδη πάρει τα κάτω της) και Julianne Moore (στην πρώτη της υποψηφιότητα και ουσιαστικά στην ταινία που την ανέδειξε) να μαζεύουν υποψηφιότητες σαν να’ ναι …ελιές;
Paul Thomas Anderson κυρίες και κύριοι.-
Το παιδί-θαύμα του Αμερικάνικου κινηματογράφου, ριζοσπαστικός χωρίς ποτέ να γίνεται βέβηλος, αυθεντικός μα σεβόμενος ταυτόχρονα τις αρχές και τις διδαχές των ιερών τεράτων του σινεμά, “δροσερός” και συνάμα κλασικά αφηγηματικός, 5 χρόνια μετά το αριστουργηματικό There Will Be Blood, έρχεται να …ανησυχήσει τα ιερά τέρατα που αναφέραμε πιο πάνω (και ίσως να τους “κλέψει” και μερικά αγαλματάκια) με το τελευταίο του δημιούργημα το The Master.
Ο Freddie μαγνητίζεται από την γοητεία του Μάστερ, βρίσκει στο πρόσωπό του τον πατέρα και τον δάσκαλο που τόσο είχε ανάγκη η βασανισμένη του ψυχή και, χωρίς ουσιαστικά να έχει πιστέψει (ή και πολυκαταλάβει ακόμα), τα περί αιώνιας ψυχής και απόρριψης των ορμών του σώματος, είναι έτοιμος να πέσει στην φωτιά για να υπερασπιστεί την ιδεολογία του νέου του μέντορα…
Ο Lancaster από την μεριά του, ψυχολογεί με ακρίβεια το “πιστό σκυλί” που έχει μπροστά του και αναλαμβάνει με ευκολία την “προστασία” του υπό την σκέπη του ιδίου και της “θρησκευτικής” του οργάνωσης.
Από το σημείο αυτό και μετά η πορεία του έργου ακολουθεί την σχέση των δύο ανδρών, σχέση δασκάλου-μαθητή, πατέρα-παιδιού, αφέντη-σκύλου, την σχέση και των δύο με την γυναίκα του Lancaster, την πορεία της οργάνωσης και τις επιπτώσεις που θα έχει πάνω στις σχέσεις αυτές η αποκάλυψη, με τον καιρό, της αληθινής πλευράς των δύο ηρώων.
Μη το δείτε σε DVD μη το περιμένετε στην τηλεόραση και, ακόμα περισσότερο, μη το δείτε στην οθόνη του υπολογιστή. Βρείτε ένα σινεμά με τη μεγαλύτερη οθόνη που υπάρχει, χωθείτε αναπαυτικά στις πολυθρόνες του και αφήστε τον πραγματικό μάστερ της ταινίας, τον σκηνοθέτη, να σας παρασύρει. Γιατί η μισή μαγεία τις ταινίας είναι το παλιό καλό 70άρι φιλμ, με μια ανάλυση που οι ψηφιακές κάμερες μόνο να ονειρευτούν μπορούν.
Έτσι θα θαυμάσετε σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια δύο εξαιρετικές ερμηνείες και του Joakuin Phoenix, στον αβανταδόρικο μεν αλλά παθιασμένα εκτελεσμένο ρόλο του προβληματικού, απρόβλεπτου, μέθυσου και πεισματάρη “μαθητή” και του Philip Seymour Hoffman στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του στον ρόλο του δασκάλου. Και δεν είναι τυχαίο που οι σκηνές του έργου όπου είναι μαζί είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικές.
Είπα στον (κάπως μακρύ είναι η αλήθεια) πρόλογο τι έχει κάνει ο Paul Thomas Anderson στην μικρή αλλά τόσο αξιόλογη διαδρομή του. Το μόνο που μένει να πω ακόμα είναι ότι, ευτυχώς, η πορεία του συνεχίζεται ανοδική με το The Master να συνεχίζει εκεί ακριβώς που είχε μείνει στο “There will be blood”.
Δεν είναι η πιο εύκολη ταινία του κόσμου και φοβάμαι πως σε πολλούς θεατές η προσέγγιση του Anderson θα μοιάζει κάπως ουδέτερη. Ο σκηνοθέτης (και σεναριογράφος) δεν παίρνει θέση στην διαμάχη των χαρακτήρων της ταινίας. Απλά τους χτίζει, τους “κουρδίζει” και μετά τους αφήνει “ελεύθερους” να κινηθούν και αυτός μεθοδικά παρουσιάζει με κινηματογραφική μαεστρία την πορεία τους. Και είναι μια πορεία που αξίζει να παρακολουθήσουμε, προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, από την χαλαρή αναμενόμενη αρχή, μέχρι το υποχθόνια αμφίσημο φινάλε.
Η ταινία αυτή είναι 50% τεχνική και 50% τέχνη. Αν θέλετε μόνο το ένα ή μόνο το άλλο τότε δυστυχώς θα απογοητευτείτε. Αν όμως θαυμάζετε αυτή την μαγική ισορροπία, τότε μη κάθεστε λεπτό.
**********
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου